ภิกษุที่มีปกติอยู่คนเดียวและ ภิกษุที่มีปกติอยู่กับเพื่อน..?

เรื่องนี้เกิดขึ้นที่กรุงสาวัตถี...
   ครั้งนั้น พระมิคชาละภิกษุ ได้เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับ ได้ทูลถามพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า.... ภิกษุชื่อว่า มีปกติอยู่ผู้เดียว และชื่อว่ามีปกติอยู่กับเพื่อน ด้วยเหตุเพียงเท่าไรหนอ...
พระผู้มีพระภาคเจ้า ตอบว่า.......
                       ภิกษุเพลิดเพลิน เชยชม  ยึดติดรูปนั้นอยู่ เกิดความเพลิดเพลิน แล้วก็เกิดความกำหนัด มีเมื่อความกำหนัด ก็มีความเกี่ยวข้อง ภิกษุประกอบด้วยความเพลิดเพลินและความเกี่ยวข้อง เราเรียกว่า "ผู้มีปกติอยู่กับเพื่อน"
                    (ภิกษุมีปกติยู่คนเดียวก็ตรงกันข้ามจากข้อความนี้่และจะ                                                                              อธิบายครั้งต่อไป)

วิเคราะห์
         อายตนะภายนอก มีรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ และธรรมารมณ์ มากระทบกับอายตนะภายในคือ ตา หู จมูก ลิ้น กายและใจ มากระทบกันเข้า ก็ทำให้เกิดการปรุงแต่ง เมื่อปรุงแต่งก็ทำให้เกิดความเพลิดเพลิน อยากจะเชยชมสิ่งเหล่านั้นบ่อยๆ ความกำหนัดก็เกิดขึัน ความเพลิดเพลินและความกำหนัดนี่เอง พระพุทธองค์ท่านเรียกว่า อยู่กับเพื่อน   แต่ถ้าไม่มีสิ่งเหล่านี้ ท่านเรียกว่า อยู่คนเดียว 
         มนุษย์เรานี้ ก็แปลกอยู่เหมือนกันทั้งๆที่รู้อยู่ว่ามีทุกข์ และก็ยังแสวงหาทุกข์อยู่นั่นแหละ หรืออาจจะคิดว่า ถ้าไม่รู้จักทุกข์ จะรู้จักสุขได้อย่างไร ? เหมือนกับเด็กที่ไม่รู้จักไฟ เหมือนกับการเติมเชื้ัอไฟลงในกองเพลิง เหมือนกับคนกินข้าวไม่รู้จักอิ่ม ฯลฯ

สํ.สฬา.  ๑๐/๖๓/๕๓